Q&A boekenclub met Sophie Kinsella

Je hebt dit boek tijdens de corona-periode geschreven, klopt dat?

Klopt! Ik begon dit boek oorspronkelijk te schrijven als een soort ontsnapping aan het coronaleven. Ik dacht, we kunnen niet feesten, dus ik ga een boek schrijven over een feest. Toen ik begon te schrijven bleef ik maar tegen mijn vrienden en mijn redacteur zeggen: ‘Het gaat over een feest, het wordt heel leuk en het wordt een soort antigif tegen al deze ellende.’ Toen ik klaar was met schrijven, dacht ik opeens: Dit is één familie, gedwongen samen in een huis. Dit is lockdown. Dat was pas de eerste keer dat ik dat besefte.

Maar Greenoaks is dan wel een fijn huis om in vast te zitten, toch?

Ik wilde Greenoaks een beetje het tegenovergestelde maken van de Selling Sunset huizen, die met veel glas en licht en minimalisme. Niemand zou zich daarin kunnen verstoppen. Het moest vol met kleine hoekjes en gaatjes zitten en het moest oud zijn en veel karakter hebben. Het moest bijna als een familielid aanvoelen. Een deel van mijn inspiratie daarvoor heb ik uit mijn eigen jeugd gehaald. Ik ben in een oud huis opgegroeid met veel zolders. Toen kon je nog een zolder hebben zonder dat iemand zei: ‘Die moeten we verbouwen, dat moet een extra badkamer worden.’ Ze waren oud, ze waren vies en er stonden een oude bank en grote dozen gestald. Er waren er een paar waar je naar de volgende zolder kon kruipen door een gangetje en dat vond ik altijd zo magisch als kind, dus dat wou ik in het boek verwerken.

Heb je ook een schat uit je kindertijd zoals de matroesjka’s?

Een van mijn favoriete kinderschatten is een klein potje dat ik heb gemaakt toen ik nog heel klein was. Echt een heel slechte pottenbak-pot, weet je wel. Maar ik had hem gemaakt en ik was echt nog heel klein. Ook had ik een knuffeltijger vroeger die ik kwijt ben geraakt tijdens een verhuizing en daar was ik echt heel verdrietig om. Ja, net als in het boek, besef ik me nu! Oh, misschien zat dat ook nog wel vast en heb ik dat er onbewust in gestopt, net als de lockdown.

Is er een feest dat jij zou willen crashen?

Misschien een van die geweldige bruiloften waar je wel eens over leest, op een eiland dat helemaal afgesloten is van de buitenwereld en niemand mag erin en de paparazzi mogen er niet bij. Maakt me niet uit van wie, gewoon een van die geweldige celebrityfeesten waar je een paar details van leest en dan denkt, wow!

Als je zelf op een feestje bent, ben je dan meer een muurbloempje of hét feestbeest van de avond?

Ik denk dat ik hét feestbeest ben, maar ik ben wel snel op. Eerst ren ik rond, ben ik super enthousiast en ik praat met iedereen die ik tegenkom en dan komt er opeens een punt dat ik op ben en dan zoek ik een fijn hoekje en mijn beste vrienden en ga ik daar rustig een drankje drinken. Dan ga ik iedereen een beetje bekijken in plaats van zelf het middelpunt te zijn, want ik vind mensenkijken een van de leukste dingen die er zijn. Gewoon kijken hoe mensen zich gedragen en wat er allemaal aan de hand is en daar neem ik dan altijd mentaal allemaal notities van. Dat gedeelte kan ik niet van mezelf uitzetten als auteur.

Met wie van de personages in het boek identificeer je het meeste? Effie, of iemand anders?

Gedeeltelijk met Effie, ik ben best wel sentimenteel en ik hou veel van familie en persoonlijke, oude spullen. Ik heb het altijd moeilijk gevonden spullen weg te gooien en ik wil altijd dat iedereen precies hetzelfde blijft. Als de familie bij elkaar komt ben ik heel erg blij en wil ik dat iedereen het leuk heeft. Ook iedere verhuizing die ik heb meegemaakt vond ik erg lastig, zelfs als het maar afscheid van een studentenkamer was, want daar was dit en dat gebeurd en daar zat ik met deze en die te praten. Ik ben ook vrij koppig, zoals Effie, maar ik zou zeggen dat ik ook een beetje zoals Bean ben. Ik help graag de rust te bewaren en ik ben best wel conflict-vermijdend. Dus ik heb mezelf een beetje in allebei gestopt. Als ik erover nadenk, ben ik ook wel een beetje zoals Gus: ik ben eigenlijk ook vrij afwezig, vooral als ik een boek aan het schrijven ben. Ik loop dan gewoon rond met mijn hoofd in de wolken, of in een fictieve wereld, en ik kijk nauwelijks om me heen. Dus ik denk dat ik kleine beetjes van mezelf in alle personages heb gestopt.

Vind je het moeilijk om afscheid te nemen van je personages als je het boek af hebt?

Ja, zo lastig! Daar word ik ook sentimenteel van. Het is een heel gek gevoel als ik een boek af heb. Ik ben blij dat ik tot het einde heb volgehouden en dat het me is gelukt op papier te zetten wat ik wilde vertellen. Maar het voelt ook zo kostbaar: je hebt een wereld gecreëerd, erin geleefd en er plezier mee gehad. Om dan te beseffen dat het klaar is en ik niet terug kan gaan en iemand nog een bepaalde zin kan laten zeggen of iets kan laten denken of die persoon nog meer kan laten groeien, dat is wel moeilijk. Ik ben nu aan een nieuw boek bezig en ik hou zoveel van mijn personages! Het is weer zo’n andere wereld dan die van De partycrasher en ik leef in hun wereld nu, dus ik ben blij want ik heb weer nieuwe liefdes gevonden.

Kan je ons iets meer vertellen over je nieuwe boek?

Ik ga nu even heel gemeen moeten zijn en nee zeggen. Alleen omdat ik echt heel beschermend ben over wat ik nu aan het doen ben en zo ben ik altijd geweest. Ik heb het idee dat het allemaal nog moet groeien en dat ik wat privétijd met de nieuwe personages moet doorbrengen, het allemaal een beetje moet laten sudderen en groeien en als ik mijn ideeën dan deel dan vraag je ergens toch een andere mening erbij. Ik wil zelf helemaal overtuigd zijn van elk element van de boeken, de personages, de grappen en alles en er geen enkele twijfel over hebben. Dus voor nu moet ik jullie helaas teleurstellen!

Heb je het idee voor het verhaal al als je begint met schrijven of komt het allemaal terwijl je schrijft?

Hoewel ik op voorhand al ongeveer een plan heb, kunnen er onderweg nog wel nieuwe plotwendingen in me opkomen of haal ik bepaalde delen weg omdat ik ze toch niks vind. Ik ben in ieder geval niet zo iemand die met een vaag idee achter mijn computer gaat zitten. Er is niks ergers dan naar een wit scherm staren, dan wordt het ook helemaal blanco in mijn hoofd. Dus wat ik in elk geval doe: ik ga zitten en typ heel snel de eerste zin en dan heb ik zoiets van, jep, goeie start, nu alleen nog de rest aanvullen!

In De partycrasher is de eerste zin: ‘Ik weet dat ik dit kan, ik wéét het gewoon.’

Dat was misschien meer een kleine notitie naar mezelf! Het volgende boek begint misschien wel met: ‘Je deadline komt eraan’ of mijn boodschappenlijstje, of zo.

Heb je iets speciaals nodig om te schrijven, zoals koffie?

Ja, ik heb echt koffie nodig. Ik heb een soort Pavlovreactie tussen koffie en schrijven, dus ik moet niet al koffie hebben gedronken voordat ik begin met schrijven, want dan heb ik die verspild. Ik moet thee bij mijn ontbijt drinken en dan even wachten en dan pas koffie drinken als ik begin met schrijven. Verder heb ik niet veel nodig, alleen muziek. Niet een specifiek muziekgenre, gewoon een soort soundtrack tussen mij en de rest van de wereld in. Ik ben vrij low maintenance, koffie en muziek is genoeg voor mij.

Lees je zelf veel?

Ik ben natuurlijk begonnen met schrijven omdat ik hou van boeken lezen en ik iets wilde maken van dat wat ik zo leuk vind, maar ik ben een soort papegaai en als ik een stem hoor doe ik die vaak een beetje na zonder het zelf door te hebben. Als ik lees, pik ik die stem op en als ik dan niet voorzichtig ben, ga ik schrijven zoals de auteur van wie ik op dat moment iets aan het lezen ben. Meestal sla ik dus boeken op in een grote stapel en hou ik een pauze als ik ga schrijven, ik hou die twee een beetje gescheiden. Alleen als ik ga slapen lees ik nog even, maar dat is altijd iets wat ik al heb gelezen want als ik eenmaal begin, is het heel moeilijk voor mij om mijn boek weg te leggen. Ik vind dan opeens alles wat me weerhoudt van dat boek in één ruk uitlezen (inclusief slaap) heel vervelend.

Heb je een favoriete auteur?

Ik heb er zoveel! Jenny Colgan, bijvoorbeeld, is een erg goede vriendin van mij en ik heb al haar nieuwe boeken gelezen. Verder is Jojo Moyes geweldig en ik heb laatst Leed en lief van Meg Mason gelezen en dat was zo goed dat ik gelijk haar nieuwe boek zou willen kopen. Standaardafwijking van Katherine Heiny was ook erg goed en de boeken van Beth O’Leary zijn echt leuk en erg grappig. Lady Kitty's fortuinlijke zoektocht (red: van Sophie Irwin) is ook een echte aanrader!

Bedankt aan alle bloggers die van de partij waren: 

Lesley (lesley.onbookstagram)

Lotte samen met haar moeder Tineke (lottelivre)

Jeanet (jeanets_boekenwereld)

Lynn (lynnstabooks)

Renate (renate_books)