Vier wandelaars & een Siciliaan: Nederlandse schrijvers op pad met SNP
En dat is een primeur voor SNP, want nog niet eerder werd één van onze reizen als inspiratiebron voor een boek gebruikt. Het was Elle van Rijn die op het idee kwam. Dat ze in Nijmegen belandde was niet zo verrassend. Elle kende SNP van een vorige wandelreis, toen ze samen met haar dochters de Italiaanse Alpen verkende. Maar ja, een wandelreis is één ding, een pelgrimsroute met vier andere auteurs afleggen is heel andere koek. Het landschap geeft je tijdens een dergelijke tocht minder prikkels en nodigt je uit om naar binnen te keren en op onderzoek uit te gaan. Dat ondervinden niet alleen de vier personages in de roman, maar de auteurs zelf ook. En om de druk een beetje op te voeren, moest er na elke wandeldag ook nog eens aan het boek worden geschreven.
Dat de energie daarvoor soms echt uit de kleine teen moest komen, weet redacteur van Uitgeverij House of Books, Lenneke Cuijpers, als geen ander. Zij regelde de logistiek rondom de reis, gaf mede vorm aan de verhaallijn en was van A tot Z betrokken bij de totstandkoming van deze bijzondere wandelroman. Dat wandelen in zekere zin bijdraagt aan de creativiteit beaamt ze. “De repeterende handeling van het stappen zetten heeft natuurlijk iets meditatiefs. Maar hierin verschilde iedereen van elkaar, hoor. Bij de een popten tijdens de wandeltocht enorm veel ideeën op, dan zaten we ’s avonds de hele verhaallijn aan te passen, en voor de ander gold het wandelen juist als een moment om even wat afstand te nemen en het onderbewuste het werk te laten doen.”
De tegeltjeswijsheid ‘wie verre reizen maakt, kan veel verhalen’ is toepasselijk. “Het is natuurlijk een roman, een fictief verhaal met fictieve personages, maar de ontmoetingen onderweg, het landschap, de verwondering en ontberingen – die zijn allemaal op een of andere manier in het boek verwerkt.”
Net als de personages in het boek ervaren de schrijfsters dat wandelen een verbindende werking kan hebben. Want het kan behoorlijk uitputtend zijn om meerdere dagen achter elkaar flink te wandelen, waardoor je echt op elkaar bent aangewezen. Lenneke vervolgt, “Tijdens het wandelen heb je hele andere gesprekken, vaak veel dieper. Elle en Marion waren al vóór de reis vriendinnen, maar de rest kende elkaar eigenlijk alleen een beetje van het boekenvak. En toen gingen we ineens elf dagen samen met elkaar naar Sicilië en moesten we elke dag wandelen én ook nog eens samen een boek schrijven. Ja, dan leer je elkaar (en elkaars werkwijze) in korte tijd wel enorm goed kennen. En het was bovendien voor iedereen best spannend om al in een heel vroeg stadium stukken met elkaar te delen, dus die veilige basis was ook echt belangrijk.”
Ook in de voetsporen treden van de vier wandelaars?
